Sunday 14 August 2011

मराठी बोधकथा रडणे आणि हसणे

 



    बशिर बद्र   यांनी त्यांच्या एका शेर मध्ये म्हटले आहे .  घरापासुन मस्जीद दुर आहे , चला एखाद्या रडणार्‍या लहान बालकाला हसवू या ! म्हणजेच   रडणार्‍या लहान बालकाला हसायला लावणे  हे ईश्वराची नमाज पढण्याइतकेच तोलामोलाचे काम आहे , असे बशिर बद्र यांना म्हणावयाचे आहे.
       हसणे आणि रडणे हे आयुष्यारुपी स्थायी दोन चाके आहेत . आयुष्यात केवळ रडणे असेल, तर आयुष्याचा आनंद घेता येत नाही आणि आयुष्यात केवल हसणे असेल , तर आयुष्य निरस झाल्याशिवाय राहणार नाही . शेवटी गोड पदार्थांना चव कवी म्हणुन काही प्रमाणात मिठ घालावेच लागते.
            आम्ही जेव्हा लहान असतो तेव्हा हसणे आणि रडणे हे दोन्हीही आम्ही मुक्तपणे करतो . हसतांना कोण काय म्हणेल ? आणि रडतांना इतरांना कसे वाटेल ? याचा आम्ही विचार करत नाही . वाढत्या वयाबरोबर विचार वाढू लागतात आणि मग आम्ही रडतांना चारदा विचार करतो . भावना लपविण्याचा प्रयत्न करतो . आणि हसतांनाही जरा जपूनच हसतो . परिणामत: या भावना दाबल्या जातात . आणि जगामध्ये दमन हे अत्यंत वाईट . दाबलेले कोणत्या वाटे बाहेर पडेल याचा नेम नसतो . म्हणून हसणे , रडणे या भावनांना मुक्त बाब मिळणे गरजेचे आहे.
            
  हसणे आणि रडणे या दोन्ही क्रियामध्ये चेहर्‍यावरिल स्नायुंचा वापर होतो. हसणे रडणे यामुळे या स्नायुंना व्यायाम मिळ्तो. रडणाच्या तुलनेत हसतांना अधिक स्नायुंचा वापर होतो. म्हणून निदान अधिक स्नायुंचा व्यायाम मिळावा म्हणून हसलेले बरे ! या जगात आम्ही पदापर्ण केले ते रडत रडत . आम्ही जेव्हा मरण पावतो तेव्हा आजुबाजूचे  सगे सोयरे टाही फ़ोडतात . जीवनाच्या सुरुवातीला आणि शेवटी रडणे ठेवलेलेच आहे. परंतू मधल्या कालखंडात हसणे आपल्या हाती आहे. चला हसत     जगूया !





No comments:

Post a Comment